Louw de Wet houdt niet van de benaming dragonfruit en geeft de voorkeur aan pitaya of vuurvrucht, een vrucht die zijn verbeelding heeft geprikkeld sinds hij ze zeven jaar geleden voor het eerst op een foto zag.
Hij heeft zelf de rasnamen moeten verifiëren van plantmateriaal dat hij van elders in het land had ontvangen, wat hem in nauw contact bracht met de planten, waardoor hij ze van binnen en van buiten leerde kennen.
Louw de Wet met pitaya, plaatselijk bekend als dragonfruit, maar hij houdt van de naam die zijn vrouw eraan gegeven heeft: vuurfruit.
Uiteindelijk importeerde hij ongeveer 70 pitayarassen uit Azië, plus andere waarvan hij de identificatie moest controleren, omdat veel variëteiten onder verschillende namen bekend zijn, en hij is ze nu aan het evalueren. "Er zouden ongeveer 135 pitayarassen in de wereld zijn", zegt hij.
"Er zijn zeker mogelijkheden, maar de wereldmarkt heeft alleen kansen voor pitaya met een goede smaak. Het zal veel werk kosten om de mensen ervan te overtuigen dat pitaya echt lekker kan smaken," zegt Louw de Wet, een teler van de zesde generatie in Retreat in de Agterkliphoogtevallei buiten Robertson. "Smaakloos fruit heeft de categorie geschaad, maar er zijn rassen met een zeer goede smaak en verkoopbare kenmerken."
Pitaya is zeer geschikt voor gebieden met waterschaarste, zoals de Louw-plantage, die volledig afhankelijk is van regen en sneeuw van de hoge bergtoppen.
Het extreme gemak waarmee de epifytische cactus kan worden vermeerderd, heeft een dubbel effect gehad: enerzijds heeft het de verspreiding van smaakloze rassen vergemakkelijkt, wat het enthousiasme van de consument tempert, maar anderzijds kan het ook de toegang tot beter smakende rassen gemakkelijk vergroten.
Louw is van plan een pitayateeltbedrijf op te zetten om plaatselijke telers te voorzien van de beter smakende rassen die hij in zijn evaluatieblok heeft geïdentificeerd.
"Pitaya-bloemen gaan maar één nacht open, dus hebben ze maar één kans om bestoven te worden, en bij bepaalde rassen is kruisbestuiving erg belangrijk," voegt hij eraan toe.
Belang van de vereniging van dragonfruittelers
Momenteel zijn druiven nog steeds het belangrijkste product in Zuid-Afrika, naast citrus (mandarijnen, citroenen en late Navels), abrikozen en, in toenemende mate, peren, die de plaats van perziken innemen.
Louw voorziet echter een grote uitbreiding van pitayateelt in de komende jaren, idealiter tussen 15 en 30 hectare, wat hem in staat zal stellen te onderhandelen met retailers, samen met de sterke volumes die zich opbouwen in andere delen van het land, voornamelijk in Mpumalanga en Limpopo.
Hij is van mening dat het voor de ontwikkeling van de pitayasector in het gebied absoluut noodzakelijk is dat de telers zich aansluiten bij de Dragonfruit Growers' Association of Southern Africa, waarbij hij opmerkt dat er meer pitayaplantages zijn dan men zou verwachten.
"We hebben waterbeperkingen en pitaya is een plant die geen water nodig heeft, wat een van de factoren is waardoor het een hogere omzetwaarde per hectare kan opleveren in vergelijking met het waterverbruik dat nodig is voor sommige van de andere gewassen die we hebben," vervolgt hij.
Zuid-Afrika heeft een exportvenster naar de EU en het VK.
Hij zal zich de komende jaren blijven richten op de binnenlandse markt en wil dat FireFruit pitaya een begrip wordt onder fruitliefhebbers. De respons op zijn fruit op voedselbeurzen heeft zijn overtuiging bevestigd dat de consument gewoon de juiste pitaya moet kennen.
Foto's: FireFruit
Er moet nog veel werk worden verzet, niet alleen om de consument te overtuigen, maar ook om winkels en kleinhandelaars te informeren over de behandeling van pitaya na de oogst en over de noodzaak van een gekoelde uitstalling, en niet een open uitstalling zoals vaak het geval is in supermarkten en plaatselijke groentewinkels.
Hij voegt eraan toe dat de producenten hun fruit niet mogen verkopen tegen onhoudbaar lage prijzen, die de markt schaden. Hij vindt dat de minimumprijs R30 (1,76 euro) per kilo moet zijn om de kosten te dekken.
Uitvoer (alle door de lucht) zou een mogelijkheid kunnen zijn op een later tijdstip, wanneer de piek van het binnenlands verbruik is bereikt. De Zuid-Afrikaanse pitaya wordt geoogst in een periode waarin Vietnam en China nog niet in vol seizoen zijn, namelijk van januari tot maart.
In de noordelijke gebieden van Zuid-Afrika begint de oogst van pitaya enkele weken tot een maand vroeger dan in de Kaap, waar de piekweken van maart tot mei lopen.
Voor meer informatie:
Louw de Wet
FireFruit
Tel: +27 79 501 7749
louwdewet@firefruit.co.za
firefruit.co.za