Bijna 90 jaar lang stond in het centrum van Elburg de groentewinkel van de familie Groot Karsijn. Afgelopen zaterdag trokken Bert en Willy Groot Karsijn – de derde generatie eigenaren – de deur voor de laatste keer achter zich dicht. Het is tijd voor pensioen. Bert Groot Karsijn blikt terug op het reilen en zeilen van de winkel waar zijn opa ooit mee begon.
Bert en Willy Groot Karsijn in hun bijna lege winkel
Van vader op zoon
Grondlegger van het familiebedrijf is Egbert Groot Karsijn, die de winkel in 1934 samen met zijn vrouw Maria opende. Na de oorlog kwamen ook hun zoon Henk en zijn vrouw Batje in de zaak. In 1989 namen Bert en Willy de winkel over.
“Na de overname genoot ik ervan om op de veiling zelf heel gericht inkopen te doen. Ik heb altijd geprobeerd om een assortiment samen te stellen dat klanten nergens anders vinden. Waar kun je kiezen uit zeven soorten pruimen en vier maten kersen, en waar zie je postelein, spekbonen, verse kapucijners en doperwten die je nog moet doppen? Juist van deze nicheproducten hebben we vaak veel verkocht.”
Zijn eerste bezoek aan de veiling zal Bert niet snel vergeten. “Ik drukte op het verkeerde moment op de knop en zat toen met 24 kisten spitskool opgescheept. Daar kwam ik pas na de veiling achter. Ik heb er zeker 20 van weg moeten gooien. Dat overkomt je maar één keer.”
Henk, Batje, Willy en Bert in 1989
Naast de Elburgers weten ook toeristen de winkel te vinden. “Er zijn mensen die hier al jaren komen, zoals de vrouw uit Friesland die hier altijd speciaal komt voor de asperges en het Duitse echtpaar dat, als ze hier in de haven aanmeren met hun bootje, steevast een maaltijdbak Rote Grütze haalt.”
Uitbreiding
In 90 jaar is er veel veranderd. De bakfiets van opa werd vervangen door een elektrisch ventwagentje en later door een auto. Ook is de winkel inmiddels twee keer zo groot als bij de oprichting. De grootste verandering is toch wel de uitbreiding van het assortiment. “Opa verkocht dingen als kool, spinazie, sla en andijvie. Van exotische vruchten of kiwi’s was geen sprake, en zeker niet jaarrond. Voor ons zijn dit nu grote producten. Gisteren hebben we nog 36 mango’s verkocht: de hele voorraad. Ook avocado’s en kaki’s zijn producten waar je vroeger niet over hoefde te praten, maar die we nu veel verkopen.”
Het kasboek van opa, met daarop de derde prijs voor de etalagewedstrijd ter gelegenheid van het Bevrijdings-Koninginnefeest op 31 augustus 1945
In 1970 waren de ouders van Bert de eersten in Elburg die gesneden groente gingen aanbieden. “Het was een schot in de roos. De klant gaat graag voor gemak. Toen we ook rauwkost aan het assortiment toevoegden betekende dit meteen een flinke omzetverhoging. Met warm weer is hier echt een run op.”
Deel van het convenience-assortiment. Naast rauwkost en fruitsalades verkochten Bert en Willy ook maaltijden.
Veel van de groente in de winkel kwam rechtstreeks van Elburgse tuinders. “Om de dag brachten ze afhankelijk van het seizoen bloemkool, spinazie, snijbonen, sla en andijvie, vers van het land.” De rest kocht Bert in op de veiling en bij groothandel Postuma.
Zware boodschappen
“Toen ik hier als driejarig jongetje in de box op de stoep stond, liepen de paarden nog door de straat en reed er een lijnbus. Later kwamen mensen hier met de auto.” Sinds een aantal jaar is het centrum van Elburg autovrij. Dit heeft veel impact gehad op de verkoop. “Mensen willen niet sjouwen. Onze afzet liep terug van 2.000 kilo aardappelen per week naar 500 kilo. Zware producten haalden klanten vanaf toen bij de supermarkt, waar ze wel met de auto konden komen.”
Afscheid
Tijdens het interview komt er af en toe een klant binnen om een cadeautje te brengen, als blijk van waardering voor het harde werk dat Bert en Willy al die jaren hebben verricht. Want hard werken was het. “Voor we de zaak van mijn ouders overnamen stond ik al op de markt in Elburg en Wezep. Na de overname ben ik de markten erbij blijven doen. We hebben altijd werkweken van minstens 70 uur gemaakt”.
Het afscheid van de klanten valt Bert en Willy zwaar. “Sommige mensen zag je twee of drie keer per week. Dat is nu voorbij. Vandaag was er nog een oude vrouw waar ik als klein jochie al met mijn vader aan de deur kwam. We hadden allebei de tranen in onze ogen staan.”
Kleinzoon Ezra mocht de deur voor de allerlaatste keer op slot doen.
Het afscheid werd mooi omlijst door een optreden van muziekvereniging Concordia.