De ramboetan is niet alleen een lekkere en sappige vrucht om te eten, maar kent ook een geschiedenis als traditioneel geneesmiddel. Het fruit werd lange tijd gebruikt om dysenterie te onderdrukken: de schil bevat ellagitanninen en xanthonen, verbindingen die antioxidant- en antikankereigenschappen hebben. Daarnaast heeft onderzoek aangetoond dat de ramboetanschil meerdere verbindingen bevat die vetzuursynthase remmen. Deze bevindingen suggereren dat een extract van de schil een potentieel effectieve anti-obesitashulp kan zijn.
Vanuit voedingskundig oogpunt is de ramboetan een goede bron van natuurlijke suikers, kalium, calcium en magnesium. Het is een bescheiden bron van vezels en bevat een aantal B-vitaminen. De vrucht is niet zo'n antioxidantheld als acai of granaatappel, maar biedt wel iets bijzonders in termen van consistentie (glad en sappig) en smaak (matig zoet, vergelijkbaar met de lychee).
De meeste ramboetans zijn rood, maar er zijn ook gele soorten. Het verschil lijkt de antioxidantpigmenten in de schil te zijn, aangezien de binnenste vruchten ongeveer dezelfde kleur hebben. Ramboetans worden bestoven door verschillende vliegen, bijen en mieren, en rijpen alleen aan de boom (dus niet na de pluk).
In Zuidoost-Azië wordt honing gemaakt van de nectar van ramboetans. Ze verpakken en verkopen het fruit er vaak in blikken, maar ook op de lokale versmarkt. Van de ramboetan wordt ook jam gemaakt.