Er staat een meisje op de doos met tomaten van het merk Red Vine. Columnist Wouter Klootwijk viel het op. "Het Nederlandse tomatenmeisje lacht net zo aanstekelijk en net zo stilletjes als Mona Lisa in museum het Louvre in Parijs. Maar het meisje is geen schilderij, geen getekend portretje, ze is niet verzonnen. Op de tomatendoos staat haar foto. Ze bestaat."
Wouter schrijft erover in een column die afgelopen vrijdag in diverse kranten stond, zoals het Noordhollands Dagblad (€).
Het meisje is niet wereldberoemd, erkent Wouter, nog niet. De columnist erkent de waarde van iets persoonlijks op de verpakking en valt vooral voor het lachje van het meisje. Maar wie is dat meisje? Het is de dochter van de tomatenteler, gefotografeerd door haar moeder. "We wilden onze tomaten een gezicht geven," zegt de teler tegen de columnist. Dat is gelukt, vindt Wouter. Alle andere tomaten hebben zo'n meisje met raadselachtig glimlachje niet.
Over het lachje schrijft Wouter in zijn column: "Maar haar lachje! We kennen het goed en de halve wereld kent het. Een bescheiden innemende geheimzinnige glimlach. Een glimlach waar al eeuwen over gesproken wordt om de betekenis. Nog niet zo lang geleden beweerden psychologen na onderzoek (hoe kan dat nou, een glimlach onderzoeken?) dat het de lach is van een vrouw die ergens heel tevreden over is. Zulke dingen durven psychologen glashard te beweren, omdat niemand ze kan tegenspreken; we kunnen haar niet opbellen."