Twee onderzoekers van de Universiteit Maastricht (UM) hebben elk een Vici-subsidie van € 1,5 miljoen ontvangen van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). Zowel prof. dr. Chantal Nederkoorn (Faculty of Psychology and Neuroscience) als prof. dr. Lorenzo Moroni (MERLN Institute for Technology-Inspired Regenerative Medicine) zullen deze beurzen de komende vijf jaar gebruiken om onderzoek te doen én hun eigen onderzoeksgroepen op te bouwen of uit te breiden. NWO maakte vandaag bekend welke aanvragen van 2020 zijn toegekend.
Groenten leren eten
Professor Chantal Nederkoorn zal haar Vici-beurs gebruiken om een bekend fenomeen onder de loep te nemen. Waarom weigeren kinderen soms voedsel zonder het ooit geproefd te hebben? Wat is de rol van cognitieve processen, zoals perceptie, verwachting en de angst dat iets niet lekker is? “Ik ga een grote groep jonge kinderen volgen en testen hoe verschillende cognitieve processen zich ontwikkelen en de acceptatie van groenten en fruit beïnvloeden”, legt Nederkoorn uit. "Daarnaast ga ik onderzoeken of deze cognitieve processen beïnvloed kunnen worden, om zo kinderen te leren groenten lekker te vinden."
Robotic bioprinting
Het aandeel bot- en kraakbeenletsels neemt toe nu onze samenleving steeds ouder wordt. De huidige implantaten om die problemen te verhelpen voldoen niet. Lorenzo Moroni streeft ernaar om nieuwe medische implantaten te ontwikkelen, waarin cellen geplaatst en mechanisch gestuurd kunnen worden voor optimale regeneratie van het aangedane weefsel. "Het Vici-onderzoeksprogramma zal voor mijn team nieuwe deuren openen op het gebied van de biofabricage voor regeneratieve geneeskunde", aldus Moroni.
“Met de 3D-Mentor studie zullen we nieuwe technologieën creëren om onze gewrichten te regenereren; de technologieën zijn gebaseerd op robotic bioprinting en biomaterialen die reageren op prikkels. Robotic bioprinting biedt mogelijkheden voor nieuwe ontwerpen van poreuze implantaten, om ze zo goed mogelijk te laten lijken op de structuur van onze gewrichten. Door deze biofabricatietechnologie te combineren met biomaterialen die op prikkels reageren, kunnen we nieuwe implantaten maken waarin cellen zelf ‘oefeningen doen’ op geprogrammeerde tijdstippen, alsof ze in de sportschool aan de slag zijn om de schade te repareren.”
Bron: Universiteit Maastricht