Open brief Evelien Sinke aan Albert Heijn
Eetrijpe avocado? Te mooi om waar te zijn
Beste Albert Heijn,
Zojuist heeft zich in mijn huis een heuse tragedie voltrokken, die ik jullie niet wilde onthouden.
Zoals ongeveer alle mensen die ik ken die a) eierstokken hebben en b) zijn geboren na 1985 ben ook ik hartstochtelijk verslaafd aan het groene goud. In de salade, op mijn toast of gemaakt tot guacamole: avocado en ik zijn voor altijd.
Echter, de perfecte avocado vinden in de supermarkt is als de toekomstige vader van je kinderen vinden op Tinder. Het kán, maar je moet er veel tijd en geduld voor hebben. 99% Van de kandidaten wordt even geknepen en vervolgens teleurgesteld en achteloos aan de kant gegooid. Degene die om vijf voor acht nog even denkt een perfect exemplaar te scoren, kan rekenen op een berg harde, dan wel tot moes geknepen misbaksels. Nee dank u, *swipet links*.
Groot was dan ook mijn blijdschap toen Albert Heijn het concept van de 'eetrijpe avocado' invoerde. Twee avocado's die de perfecte diep-bruin-paars-met-een-hint-van-groene kleur hebben, knus met zijn tweeën in een plastic verpakking, beschermd tegen de knijpgrage vingers van avocadomeisjes zoals mijzelf. Zou Nederland dan eindelijk verlost zijn van die avocado-Russian Roulette? In twee seconden verzekerd van een perfect paar en dat voor dezelfde prijs als 'twee van die losse!'. Het lijkt te mooi om waar te zijn en zo blijkt....
Dat is het ook.
De prelude van de eiervormige kookwekker, die aangaf dat mijn Turks brood klaar was en de waterkoker, die liet weten dat ook het theewater zijn kookpunt had bereikt, bouwde op naar het punt waar ik al de hele dag naar uitkeek: het nuttigen van de een uur daarvoor aangeschafte 'eetrijpe avocado's'. Nog even stond ik erbij stil dat de menselijke ingeniositeit toch wel zijn hoogtepunt had bereikt in het pakketje dat voor mij lag. De avocado's lonkten als twee glimmende drakeneieren, wachtend op hun koningin. 'Perfect rijp', knipoogde de verpakking. Dat ze nogal groen waren, nam ik maar voor lief. Het zal wel een andere soort zijn, dacht de naïeve ik uit het verleden. Toen zette ik mijn mes erin.
Niet alleen de tijd stond stil, mijn mes ook. Geen beweging was erin te krijgen. Met wat meer kracht wist ik de avocado tot de pit te snijden waarna ik vervolgens HADOUKEN!! moest roepen om de twee helften van elkaar te scheiden. Wat zich toen onthulde was genoeg om iedere avocadoliefhebber tot huilen te bewegen. Een gifgroene harde vrucht lag voor mij, met een pit die zo vastgemetseld zat dat ik hem er stukje bij beetje uit moest hakken als een beeldhouwer die van een rotsblok een kiezelsteen probeert te maken. Dat duurde ongeveer een uur en ik werd daarin alleen bijgestaan door dit muziekje
Onwillend om de realiteit te accepteren en een avocado ongegeten weg te moeten gooien, sneed ik de arme drommel in kleine harde blokjes en strooide ze over mijn brood. De eerste hap had het achterste van mijn keel nog niet bereikt of ik wist het.
De ene avocado ligt nu in de prullenbak terwijl voor de andere onze fruitschaal dienstdoet als couveuse. Terwijl ik op een krukje naast de fruitschaal zit, al biddend en hopend en verdwaasd om me heen kijkend kan ik de vraag niet onderdrukken: IS ALLES EEN LEUGEN? 'Perfect rijp' in elk geval wel.
Beste medewerkers van de Albert Heijn. Als jullie om kwart over acht in het donker nog een laatste rondje door de winkel doen, de kas staat achter slot en grendel en de Bonus-bordjes voor de volgende week zijn al opgehangen en jullie zien daar ineens een schim op de groenteafdeling, al huilend en vloekend over het schap gebogen: dat ben ik, al knijpend op zoek naar de perfecte avocado.
Met vriendelijke groet,
Evelien Sinke