Witte courgette met artisjokachtige smaak
"In Italië stond deze vroeger bekend onder de naam Scaloppino, waarschijnlijk omdat de Engelse naam niet zo gemakkelijk uit te spreken was. Het is een aantrekkelijke groente met golvende en versierde rand en de vorm doet denken aan een bloem of vliegende schotel."
"Soms zie ik dat mensen het gebruiken als een soort sierpompoen en hoewel het mooi is om te zien, vind ik het jammer dat men negeert dat het een eetbare courgette is. Deze groente behoort tot de Cucurbitaceae en wordt in de herfst geteeld."
"In Ecuador zijn zaden van deze groenten gevonden die lijken te dateren van 12.000 jaar geleden. Nadat ze honderden jaren in de pre-Colmbiaanse beschaving werden gebruikt, werden ze in 1951 naar Europa gebracht. Ook in Amerika is deze groente geen onbekende, maar daar kent het een heel ander verhaal. Daar vormde de Early samen met maïs en bonen de drie primaire groenten. Ze werden gedefinieerd als 'The Three Sisters'. Maïs was in feite een ondersteuning voor de bonen, die aan de andere kant op de steunen klommen die door de maïsstengels werden gecreëerd. Ze hebben ook de grond verrijkt met stikstof, waardoor de groei van de pompoenen werd bevorderd. Door de pompoenen ontstond schaduw waardoor de grond vochtig bleef en vrij van onkruid. Ook bevorderen deze drie producten de juiste en uitgebalanceerde inname van koolhydraten, eiwitten, vetten en vitamines. Een klassiek voorbeeld van circulaire landbouw," vertelt Sara.
"In 2012 ben ik begonnen met het kweken van deze courgette. Ik ga vaak naar tentoonstellingen van tuinbouwliefhebbers en na een lange zoektocht vond ik deze zaden. Ik ben er trots op dat ik dat ik de enige in Italië ben die deze groenten teelt. Naast de witte variëteit teel ik ook de gele, maar de witte vind in interessanter vanwege de artisjokachtige nasmaak. Dit maakt deze courgette uniek."
Ook in Amerika is de Early White Scallop nieuw leven ingeblazen waar het wordt geteeld als een van de 5 variëteiten in de Garden of Victory van het Smithsonian Institution, elk met zijn eigen deel van de Amerikaanse geschiedenis voedingswaarde en charme. "Omdat wij in Italië de enige zijn die het telen, is het een niche-product. Dat betekent niet alleen de schaarse beschikbaarheid, maar we moeten ook zorgen dat de speciale en unieke smaak niet verloren gaat. We laten de courgette dan ook groeien op vruchtbare grond die de perfecte samenstelling heeft."
"Over het algemeen beginnen we in april met zaaien, soms al in maart maar dan is er nog het risico op vorst en kou. We planten 3 zaden per gat zodat deze in mei, wanneer de temperaturen boven de 7 graden zijn, kunnen ontkiemen. In het geval van maximale ontkieming wordt één ervan verwijderd zodat ten minste één plant zich volledig kan ontwikkelen. Vanaf de transplantatie voeren we een verdere inzaai uit, dit keer in volle grond, om een teelt tot ongeveer 1000 planten te garanderen."
De cyclus van de plant duurt 70 dagen en geeft meestal een constante oogst met uitzondering van droogte. Irrigatie wordt vermeden om de courgettes een meer intense smaak te geven en om het ontstaan van cryptogamische ziekten te voorkomen. Het gewicht kan meer dan 600 gram bedragen en de oogst wordt om de andere dag gedaan, lang voordat de vrucht excessief groeit en een deel van zijn smaak verliest.