Is hybride fruit duurzaam?
Van ‘tangelos en pluots tot jostaberries en peacotums’. Veel van deze soorten worden gemaakt door Floyd Zaiger, in Modesto, Californië, vinder en volgens CNNMoney.com, "de meest productieve vruchtenvermeerderaar in de wereld."
Zaiger’s Genetica heeft meer dan 200 nieuwe gepatenteerde soorten fruit, allen ontstaan door conventionele bestuiving. De pluot, een kruising van pruim en abrikoos, die vaak verkocht wordt onder de naam "dinosaurus ei," is er één van, net als het fruit dat ik niet kon weerstaan in de winkel, de aprium.
Ik koos voor de aprium vooral vanwege haar verleidelijke naam. Ze bleek buitengewoon teer voor een steenvrucht, met een bleke, zachte oranje rode huid die snel verkleurde in mijn hand. Bang voor kneuzingen door mijn andere boodschappen droeg ik het zorgvuldig in mijn hand naar huis.
Aan de buitenkant leek mijn aprium op een onrijpe, abrikoosachtige nectarine, maar het rook duidelijk pruimachtig. Als ik er in beet, was ze sappig als een pruim, en de huid had een uitgesproken bittere, pruimachtige taaiheid. Maar de abrikozensmaak was er ook, door de aanwezigheid van een aantal zuren en een andere soort zoete smaak.
Het is gewoon één ding dat maakt dat ik me afvraag of hybride vruchten duurzaam zijn. Veel van onze favoriete lekkernijen hebben veel moeten reizen om onze tafels te bereiken. Fruit zoals van Zaiger's is niet genetisch gemodificeerd, het zijn gewoon ouderwetse, met de hand bestoven kruisingen, ontstaan uit een moeizame proces van proberen en mislukkingen. Maar als Zaiger's creaties steeds populairder worden en er steeds meer geld mee verdiend kan worden, kan het slechts een kwestie van tijd zijn dat minder scrupuleuze bedrijven ook “design fruit” als voedingsmiddelen gaan maken. En terwijl ik vermeerdering voor smaak steun, weet ik dat soortgelijke technieken worden gebruikt om houdbaarheid, bedrieglijk rijpe kleuring en andere kenmerken te verkrijgen die de consument moeten verleiden tot de aankoop van fruit dat in originele staat nooit meer te vermarkten is.
Ik ben niet bereid te gooien de aprium met het badwater weg te gooien, maar ik zal mijn ogen en oren, en misschien mijn mond, als mijn nieuwsgierigheid het weer wint, openen om te zien hoe de markt en de technieken die het ondersteunen, zich ontwikkelt.
Bron: Leah Bloom, Boston Sustainable Food Examiner