China is nu al de grootste aardappelteler ter wereld. Een derde van de 330 miljoen ton die wereldwijd wordt geoogst, is afkomstig uit China. Slechts een klein deel wordt verkocht op de binnenlandse markt. Beijing heeft nu plannen om het aardappelgebied van 5,3 miljoen hectare te verdubbelen in de periode tot 2020. Het gebied zal dan de grootte van IJsland hebben. Extra plantages en hogere opbrengsten alleen zijn niet voldoende, aangezien er in sommige gebieden nu al een overschot is in de aardappelproductie. Terwijl de jaarlijkse consumptie in Duitsland 60 kilo is, eten de Chinezen slechts de helft.
De Chinese bevolking heeft haar twijfels
Chinezen hebben hun twijfels over de aardappel en weten niet echt wat ze moeten denken over de plannen van de regering. Of aardappelmerken zoals "Linda" of "Christa" populair kunnen worden, hangt af van het imago. Beijing zal moeten zorgen dat de aardappel uit zijn nichepositie komt.
Sinds het begin van het jaar is de Chinese regering bezig met het stimuleren van de consumptie. Kranten spreken vol lof over de aardappel als een van de gezondste voedingsmiddelen. Prominente aardappelvoorstanders laten dit merken op social media. De Chinese staatstelevisie zendt een kookprogramma uit waarin uitsluitend aardappelgerechten worden gepresenteerd. In de toekomst zal de aardappel zoetzuur worden bereid of gebruikt voor noedels of gestoomde broodjes. Het zal volledig worden aangepast aan de Chinese smaak.
Hoe een dergelijke campagne kan leiden tot een uiteindelijk succes, is moeilijk te begrijpen voor de rest van de wereld. Maar in China zou het niet de eerste keer zijn. Tien jaar terug was er een tekort aan melk en zuivelproducten in de supermarktschappen. Beijing lanceerde een dure campagne en prees de positieve effecten op de gezondheid. Kort daarna waren de melkprijzen wereldwijd gestegen. 'De Chinezen maken onze melk op,' was een populair gezegde in de tijd. Het zal waarschijnlijk een tijdje duren voordat dit ook gebeurt met aardappelen. Nu zijn Chinese telers eerder bang dat ze niet in staat zijn om hun knollen te verkopen en vragen om een door de overheid gegarandeerde verkoopprijs.